Stevie Nimmo Trio (Scot) supp. act Memphis MOJO (B) In een samenwerking met " Goorblues" Perron Noord - Brasschaat (13-09-2019) reporter & photo credits: Freddie info club: Perron Noord info band: Stevie Nimmo Trio © Rootsville 2019

Driewerf hoera hoera hoera, want daar zien we plots weer de naam van "Goorblues" verschijnen. Als ondersteunende organisatie gingen Paul en Lydia van Goorblues voor dit concert van het "Stevie Nimmo Trio" met de Brasschaatse brasserie "Perron Noord" in zee en zo vielen onze crossroads weer samen met die van dit blueskoppel uit Gooreind. Rap naar den toog toe bleek dat ze de rode wijn vergeten waren. Wacht maar tot onze lieve bluesmadam uit Hoogstraten eraan komt, jullie zullen dan wel "moeten" inbinden :-)

Voor de wereldvreemden onder ons, Stevie Nimmo is de broer van Alan Nimmo en ooit vormden ze de extreem dynamische band "The Nimmo Brothers". Door heel wat tegenslag zag Stevie zich enige tijd genoodzaakt om af te haken en begon Alan zo met zijn band "King King". In 2010 begon Stevie terug aan de weg te timmeren met een opname van zijn solo album "The Wynds of Live". In 2016 was er reeds de opvolger "Sky Won't Fall".

Stevie Nimmo mag zich hier in Brasschaat vergewissen van een support act in de hoedanigheid van "Memphis MOJO", een homage aan John Hiatt gebracht door Mario Pesic en Kris "Kirri" Valvekens. Laat het nu zijn dat we met deze "Memphis MOJO", weliswaar in een andere bezetting, reeds kennis kwamen te maken op 11 januari 2009, toen nog als volledige band (concert report). Een optreden dat plaatsvond bij..."Goorblues".

Een akoestische benadering van de meester John Hiatt dus en zo kregen we nummers als "Georgia Rea" en het meesterlijke "Feels Like Rain". Het leek erop of de talrijke fans die voor Stevie waren gekomen ook hun "kazak" draaiden richting Mario Pesic. Soms werd het concert overstemd door de ruis die nog in de boxen zat maar die zou Stevie strakese wel eens wegblazen. Het is uiteraard een andere beleving dan wanneer hier een full-electric band op het podium zou staan. Soms wat jam-achtige toestanden omdat de interactie van een akoestische gitaar niet altijd overeenstemt met die van een elektrische, maar nummers als "Tennessee Plates" doen het altijd en zo zaten we al aan het einde van deze support act. De talrijke "Pesic" adepten vroegen om een bisser en dat kregen ze met "Have A Little Faith in Me".

De hoofdact dan maar. De populariteit destijds van "The Nimmo Brothers" was enorm tot er bij Stevie Nimmo kanker werd vastgesteld. De in Glasgow geboren Stevie Nimmo heeft nooit muzieklessen gevolgd en kan dus als een autodidactisch worden beschreven. Na eerst te hebben gespeeld bij enkele lokale bands vormde hij in 1995 samen met zijn broer Alan de "Nimmo Brothers". In 1998 brachten ze hun debuutalbum "Moving On" uit waarna er nog 5 zouden volgen. Tijdens zijn herstel hield Stevie zich voornamelijk bezig met het schrijven van nummers en vestigde hij zich in "La Douce France". Zijn resurrection kwam er met horten en stoten want hij brak ook nog eens een arm tijdens een motorongeluk maar als Schotsman in hart en nieren vocht hij terug en staat hij er nu al geruime tijd terug met zijn "Stevie Nimmo Trio".

Achteraf bleek dat Stevie zijn laatste album "Sky Won't Fall" zo goed als integraal zou gaan afspelen en daar was hier nu eens niemand rouwig om. Met nummers als "Make It Up to You" en "Gamblers Roll" zaten we meteen gebeiteld en kon een leek hier zelfs uit op maken dat alles diep vanuit zijn hart kwam. Ongelofelijke bezieling alsof de oude tijd kwam weer te keren.

Wanneer iedereen dacht dat het allemaal hoogtepunten waren kwam Stevie Nimmo ons dan nog eens koud te pakken met "A Good Day For The Blues". In de tent uiteraard ook vele Malford Milligan fans en met dit pareltje van "Storyville" kwamen we allemaal te smelten. Respect! Onwaarschijnlijk welke rifjes hij uit zijn six-string kwam te toveren bij het horen van "Runnin' On Back To You" en dan was het nog niet eens een echte Strat. "Op "Roll The Dice Again" werden zelfs door sommigen als volwaardige "Go Go Girls" de beentjes los geworpen alsof ze op het strand van Blankenberge uit de bol zouden gaan voor de 'Romeo's", misschien iets voor in de toekomst ;-)

Stevie Nimmo bleef maar doorgaan maar helaas komen aan alle mooie liedjes een einde. We want More aka nog ien schoewe lieke en zo kregen we een waanzinnig einde met Don Nix's zijn "Going Down". Over en Out! Sommigen van ons gaan morgen naar de overjaarse Britse rocker op Nispen Blues, wij trekken voor "Gevarenwinkel" naar Oud-Heverlee naar een nieuw blues festival met de enige echte Arman'ke Hombroeckx aka Big Bill en zeker ook voor Ene me Kees en Ene me Hesp, want van doane me hesp krijgde groten dest. CU! Ne dikke sjapoo nog voor Paul en Lydia en het bewijs was er. Stevige blues blaast het stof zomaar uit de boxen ;-)